Puszcza Białowieska jest Rezerwatem Biosfery i została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Puszcza Białowieska jest położona na terenie Polski i Białorusi, jej łączna powierzchnia to 150 tys. ha, z czego do Polski należy 61 tys. ha. Prastary las jest ostatnim w Polsce tak rozległym obszarem, którego człowiek prawie nie przekształcił. Tereny są tu dzikie, a lasy – głównie dębowo-lipowo-grabowe – piękne i odludne. Białowieskie dęby pamiętają jeszcze czasy Władysława Jagiełły – puszcza stanowiła w przeszłości teren królewskich łowów i bez zezwolenia władcy nie można było do niej wchodzić, dzięki czemu zachowała pierwotny charakter. Ścisłą ochroną objęty jest tylko niewielki obszar Puszczy Białowieskiej, do którego można wejść tylko z przewodnikiem. Puszcza Białowieska to także żubry, których żyje tu około 300 sztuk. Zwierzęta te można podglądać w Rezerwacie Pokazowym Żubrów.
W puszczy poprowadzono liczne szlaki turystyczne, które można pokonywać pieszo albo rowerem. Znajdująca się w sercu puszczy Białowieża to główne centrum turystyczne, gdzie znajduje się siedziba parku narodowego, liczne hotele i kwatery agroturystyczne, lokale gastronomiczne i wypożyczalnie rowerów. Warto tu zwiedzić Muzeum Przyrodniczo-Leśne, park pałacowy, cerkiew pw. św. Mikołaja Cudotwórcy z ceramicznym ikonostasem oraz skansen na łąkach nad rzeką Narewką.
Białowieski Park Narodowy chroni najlepiej zachowany fragment Puszczy Białowieskiej – ostatni na niżu Europy las naturalny, o charakterze pierwotnym, jaki przed wiekami rozciągał się w strefie lasów liściastych i mieszanych. Charakteryzuje się dużą różnorodnością biologiczną. W Parku występuje m.in. 809 gatunków roślin naczyniowych, ponad 3 tys. gatunków roślin zarodnikowych i grzybów, prawie 200 gatunków mchów i 283 gatunki porostów. Stwierdzono ponad 8 tys. gatunków bezkręgowców, ok. 120 gatunków ptaków lęgowych oraz 52 gatunki ssaków. Stare, pierwotne drzewostany Białowieskiego Parku Narodowego wyróżniają się obfitością martwego drewna w różnych stadiach rozkładu i obecnością gatunków typowych dla lasów naturalnych. Spośród ptaków spotykamy tu np.: sóweczkę, dzięcioła trójpalczastego i białogrzbietego; z chrząszczy – żerdziankę Urussowa, pachnicę dębową, rozmiazga kolweńskiego; z motyli – lotnicę zyskę, szlaczkonia torfowca. Wiele z nich występuje na nielicznych obszarach poza Puszczą Białowieską.
Obręb Ochronny Ośrodek Hodowli Żubrów (pow. 274,56 ha). Całość obszaru hodowli zamkniętej podlega ochronie krajobrazowej. W jego skład wchodzą: hodowla zamknięta (rezerwatowa) – dwa rezerwaty hodowlane i Rezerwat Pokazowy Żubrów wraz z zapleczem oraz hodowla wolna. Pracownicy Obrębu Ochronnego Ośrodek Hodowli Żubrów zajmują się hodowlą restytucyjną żubrów bytujących na obszarze całej polskiej części Puszczy Białowieskiej (około 130 tys. ha).Obszar Parku podzielony jest na dwa obręby ochronne:
Obręb Ochronny Rezerwat (pow. 10242,71 ha), z czego: 6059,27 ha podlega ochronie ścisłej, 4104,63 ha ochronie czynnej oraz 77,45 ha ochronie krajobrazowej. Obręb podzielony jest na sześć obwodów ochronnych: Dziedzinka (pow. 2769,97 ha), Sierganowo (pow. 2303,24 ha), Cupryki (pow. 1243,17 ha), Gruszki (pow. 1426,52 ha), Masiewo (pow. 1120,29 ha), Zamosze (pow. 1379,52 ha).
Symbolem Parku jest żubr – największy ssak lądowy Europy. Puszcza Białowieska okazała się dla żubra nizinnego ostatnią ostoją.Tu także rozpoczęto proces jego restytucji, czyli przywracania go naturze. Obecnie w Puszczy Białowieskiej żyje najliczniejsza populacja wolnościowa żubra na świecie. W polskiej jej części liczy ona ok. 500 osobników.
Białowieski Park Narodowy jest jedynym polskim obiektem przyrodniczym, wpisanym przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa. Stanowi też najważniejszą – centralną strefę Rezerwatu Biosfery Białowieża.