Dom Marii i Jerzego Kuncewiczów
Kazimierz Dolny, ul. Małachowskiego 19
tel. (+81) 881 01 02;
Kazimierz Dolny, ul. Małachowskiego 19
tel. (+81) 881 01 02;
Drewniany zabytkowy budynek, zwany też „Willą pod Wiewiórką”, został wybudowany w 1936 roku dla wybitnej pisarki Marii Kuncewiczowej (1895-1989) i jej męża, Jerzego Kuncewicza (1893-1984), prawnika, polityka oraz literata według projektu Karola Sicińskiego. Dom był letnią siedzibą właścicieli, na stałe mieszkających w Warszawie. Po wybuchu Drugiej wojny światowej Kuncewiczowie udali się na emigrację – w l. 1939-40 mieszkali we Francji, następnie w Wielkiej Brytanii, w poł. l. 50. XX w. przenieśli się do USA. Tymczasem, w l. 1939-44, kazimierska siedziba znajdowała się w rękach niemieckich okupantów, w r. 1944, w czasie forsowania Wisły, została zarekwirowana przez sztab Armii Czerwonej, następnie – aż do roku 1962, służyła rodzinom pracowników SB jako ośrodek kolonijny dla dzieci.
Kuncewiczowie wrócili do Kazimierza po trwającej ponad 20 lat emigracji. Jednak „Willa pod Wiewiórką” nie była stałą siedzibą obojga: spędzali tu część roku, prowadząc intensywne życie towarzyskie w gronie wybitnych osobistości, lecz zimą przebywali za granicą, zazwyczaj w Rzymie. Dopiero po śmierci Jerzego Kuncewicza, 14 III 1984 r., Maria Kuncewiczowa podjęła decyzję o całorocznym pobycie w Kazimierzu. Mieszkała tu pięć lat, aż do swojej śmierci 15 VII 1989 r.
Stała ekspozycja muzealna zachowała autentyczny wystrój domu. Najbardziej interesującymi eksponatami są: piec huculski z poł. XIX wieku, najwybitniejszy zabytek ceramiki pokuckiej w Polsce, obraz Tadeusza Pruszkowskiego pt. Menia z Kazimierza i portrety Kuncewiczów autorstwa Antoniego Michalaka.
Domu Kuncewiczów prowadzi działalność edukacyjną, artystyczną i ekspozycyjną związaną z literaturą oraz dziejami inteligencji polskiej XIX i XX wieku.
Kuncewiczowie wrócili do Kazimierza po trwającej ponad 20 lat emigracji. Jednak „Willa pod Wiewiórką” nie była stałą siedzibą obojga: spędzali tu część roku, prowadząc intensywne życie towarzyskie w gronie wybitnych osobistości, lecz zimą przebywali za granicą, zazwyczaj w Rzymie. Dopiero po śmierci Jerzego Kuncewicza, 14 III 1984 r., Maria Kuncewiczowa podjęła decyzję o całorocznym pobycie w Kazimierzu. Mieszkała tu pięć lat, aż do swojej śmierci 15 VII 1989 r.
Stała ekspozycja muzealna zachowała autentyczny wystrój domu. Najbardziej interesującymi eksponatami są: piec huculski z poł. XIX wieku, najwybitniejszy zabytek ceramiki pokuckiej w Polsce, obraz Tadeusza Pruszkowskiego pt. Menia z Kazimierza i portrety Kuncewiczów autorstwa Antoniego Michalaka.
Domu Kuncewiczów prowadzi działalność edukacyjną, artystyczną i ekspozycyjną związaną z literaturą oraz dziejami inteligencji polskiej XIX i XX wieku.